2. 'Waterballonnen', protheses en getatoeeerde tepels.....

Gisteren schreef ik al dat ik vorige week bij de chirurg geweest ben. Hier is tevens besproken welke methode de beste is om 'mijn harries' weer op een beetje een fatsoenlijke manier te reconstrueren na de operatie.

Mijn moeder, de schat, had de chirurg al voorgesteld om haar vetrolletjes te gebruiken voor de reconstructie van mijn borsten, maar dat was 'helaas' niet mogelijk. Jammer, het had bijna een klassieke Win-Win situatie kunnen worden! Zij haar vetrolletjes kwijt, ik zachte - en bijna 'echt' aanvoelende borsten! De chirurg voelde toch meer voor de expandermethode, zo vertelde zij. Ik ook trouwens, hoewel ik aan de andere kant graag mijn moeder had geholpen weer een sexy slanke dame te worden!

De expandermethode is een methode waarbij de plastisch chirurg - makkelijk gezegd - na de amputatie een soort van 'ballonnen,' (ook wel expanders genoemd) onder de huid en de borstspier plaatst. Hij of zij zal deze daarna vullen met wat steriel, zout water. Nadat de wond van de operatie is genezen, zal met tussenpozen van één of twee weken op de polikliniek steeds opnieuw wat steriel, zout water in de expanders worden gespoten om de huid op te rekken. Dit zal gebeuren via een vulventiel dat met een naaldje eenvoudig door de huid heen aangeprik kan worden. Dit opvullen zal enkele maanden duren, dit net zolang totdat de huid soepel genoeg is, en de gewenste grootte bereikt is. (En uiteraard...Ieder nadeel heeft natuurlijk ook zijn voordeel, natuurlijk ga ik volgende week aan de plastisch chirurg vragen of ik gelijk een maatje meer kan krijgen. ;0)

Nadat de huid is opgerekt zullen ze mijn inmiddels gevormde 'waterballonnen' vervangen door definitieve inwendige protheses, waarna na enkele maanden een tepel -en tepelhofreconstructie zal plaatsvinden. Ik had ervoor kunnen kiezen om mijn tepels te behouden, maar dan zou ik toch weer een groter risico houden op het ontwikkelen van borstkanker. Ik heb dus, en eigenlijk raden ze dit ook min of meer aan, besloten om ook deze eraf te laten halen.

Bij deze tepel -en tepelhofreconstructie gaan ze van een stukje huid (weet nog niet waar deze huid vandaan gaat komen) een tepel maken, waarna deze -en de huid eromheen medisch getatoeerd zal gaan worden. Dit op een dusdanige manier dat ze net 'echt' zullen lijken.

Deze hele toestand zal, ervan uitgaande dat er geen complicaties op gaan treden, ongeveer een jaar tot anderhalf gaan duren! Kortom, ben dus wel een tijdje zoet! Maar..... dan heb je als het goed is ook wat!

1. Keuzes maken.....

Keuzes maken..... soms zijn ze makkelijk en soms zijn ze moeilijk! Voor mij, als een echte Weegschaal, geldt vaak het laatste. Er komt namelijk bij mij meestal eerst een hoop wikken en wegen aan te pas. Behalve nu, hoe gek dat ook in deze context moge klinken. Eigenlijk heb ik geen keus namelijk, althans... zo voelt het al vanaf de dag dat ik te horen kreeg dat ik 60 tot 80 procent de kans heb om borstkanker te krijgen. Want wie wil er nou borstkanker krijgen? Ik zeker niet!

Mijn 'keus' was dan ook snel gemaakt. Vorige week had ik mijn eerste afspraak bij de chirurg in de Daniel den Hoed kliniek in Rotterdam. Het was de bedoeling dat het een orienterend gesprek zou worden, maar met de gedachte dat er toch nog een wachtlijst van een jaar zou zijn (dat had ik gelezen op internet) en ik genoeg tijd zou hebben om eventueel van gedachten te veranderen vertelde ik haar dat ik alvast op de wachtlijst geplaatst wilde worden. Groot was mijn schrik dan ook toen ze zei dat ik in oktober al geholpen zou worden. Jeetje over twee maanden al!

Aan de ene kant ben ik blij en opgelucht dat mij (vooralsnog) een jaar 'tobben' en de kans op borstkanker en eventuele uitzaaiingen en chemotherapieen bespaard blijft. Aan de andere kant voel ik me bang, nerveus, onzeker én verdrietig. Zal het veel pijn doen? Hoe zal het straks zijn en hoe zal ik me voelen zonder mijn eigen vertrouwde borsten, mijn vrouwelijkheden, 'mijn harries' zoals Georgina Verbaan ze ook liefkozend noemt? Hoe gaat mijn omgeving en de buitenwereld reageren? In hoeverre zal mijn leven veranderen? Zal ik ooit nog een man en kinderen krijgen? zijn enkele van de honderden (onzinnige?) vragen die nu door mijn hoofd spoken. Afijn... de tijd zal het leren! Volgende week eerst maar eens naar de plastisch chirurg en de psycholoog.....