7.Een emotionele uitbarsting.....

Vanaf het moment dat ik de uitslag kreeg dat ik erfelijk belast ben met het BRCA-1 gen heb ik mezelf heel bewust ten doel gesteld om de aankomende gebeurtenissen op een positieve, aangename en evenwichtige manier te benaderen, het einddoel van dit moment, - een zorgeloos leven mét een paar mooie kankervrije borsten - voor ogen te blijven zien.

Vandaag heb ik ongewild tot in het diepste van mijn ziel ervaren en vooral gevoeld - en ik was er al voor gewaarschuwd - dat dit door mij gestelde doel niet altijd even haalbaar is. Hoe zeer ik ook mijn best deed om de dingen die ik de afgelopen maanden, weken en dagen te horen -en te verwerken heb gekregen in een zonnig daglicht te plaatsen en te relativeren, het wilde me vandaag op de één of andere onverklaarbare reden maar niet lukken.

Het wilde me vandaag maar niet lukken om op een 'normale' (wat is normaal?) en luchtige manier om te gaan met mijn twijfels, mijn onzekerheden, mijn angsten, mijn frustraties, mijn boosheid, mijn kwetsbaarheid en vooral mijn gevoelens van wanhoop en machteloosheid.

Het wilde me vandaag niet lukken te aanvaarden dat er straks, hoewel ik absoluut 100% achter mijn beslissing sta zoals eerder gezegd, gesneden gaat worden in mijn lijf, waar nu in principe nog niets mee aan de hand is, wat nu nog gezond is.

Het wilde me vandaag niet lukken te accepteren dat ik, onafhankelijk en zelfstandig als ik ben, strakjes volledig afhankelijk ben van - en mezelf moet overgeven aan - artsen en verpleegkundigen en mensen uit mijn omgeving.

Het wilde me vandaag niet lukken de gedachte los te laten dat ik geen lieve partner aan mijn zijde heb waar ik gewoon eens even lekker, zonder me bezwaard te voelen, naar kan uithalen, naar kan schreeuwen over alles wat er nu met mij gebeurd en hoe ik me voel, of gewoon even zonder te praten een stevige knuffel of schouder van kan krijgen, en troost bij kan vinden zodat ik me weer veilig en geborgen voel.

Het wilde me vandaag niet lukken om aan te nemen dat dit mij juist nu, net nu mijn drie en een halve jarige HBO studie Vrijetijdsmanagement is afgelopen en ik dacht dat ik eindelijk een tastbare invulling kon gaan geven aan al mijn overige dromen, moet overkomen.

Kortom; vandaag zat ineens, wat misschien ook niet eens zo verwonderlijk is, mijn emmertje tot aan de nok toe vol en liep deze over! Zo erg zelfs dat ik mezelf voor het eerst emotioneel gezien niet eens in staat achtte om te gaan werken.

Ik heb mijzelf dan ook toegestaan, en gelukkig was dat op het allerlaatste moment nog mogelijk, om een vrije dag te nemen, om - voor het eerst in tijden - eens even lekker alles, maar dan ook echt bijna alles van me af te gooien, te zwelgen in zelfmedelijden, de negatieve gevoelens niet meer te onderdrukken, de welbekende knoop in mijn maag -en brok in mijn keel weg te werken, te zorgen voor rust in mijn hoofd en lijf, te slapen, te praten met mijn lieve vriendinnen, mezelf over te geven aan mijn verdriet en bijna de hele dag te huilen als een klein kind. Wat een opluchting....!