Zojuist vroeg een lieve vriendin van mij aan de telefoon hoe ik mijzelf voel. Het is héél frappant en bijna niet te verklaren, maar ik voel mezelf , terwijl ik in mijn ogen hartstikke zenuwachtig zou moeten zijn, enorm kalm en rustig; alsof, zoals Marco Borsato in één van zijn nummers zingt "alsof iemand anders in mijn lichaam is gekropen," alsof ik berusting heb gevonden in hetgeen morgen en de komende tijd gaat gebeuren, alsof ik het verlies van 'mijn harries,' mijn vrouwelijke rondingen al heb aanvaard en verwerkt, alsof ik mijzelf al aangepast heb aan de nieuwe situatie!
Nu is dat natuurlijk niet écht zo - althans dat lijkt mij onwaarschijnlijk - maar toch.... zo voel ik het op dit moment en ik hoop dat ik het morgen, als ik mijzelf om 7.00 uur nuchter dien te melden op verpleegafdeling B3 van de Daniel den Hoed kliniek, niet anders zal voelen! Wish me luck!
Dat gezegd hebbende, rest mij nu nog een ieder, die mij de afgelopen periode heeft bijgestaan in de verwerking van mijn toekomstige verlies en het verdriet dat hierbij kwam kijken, vanuit de grond van mijn hart te bedanken! Zonder jullie had ik het niet gered, bedankt!
When I am down and, oh my soul, so weary,
When troubles come and my heart burdened be,
Then, I am still and wait here in the silence,
Until you come and sit awhile with me.
...
You raise me up, so I can stand on mountains,
You raise me up, to walk on stormy seas,
I am strong, when I am on your shoulders,
You raise me up... to more than I can be.
...
You raise me up...to more than I can be!
(Josh Groban 'You raise me up')
Geen opmerkingen:
Een reactie posten