42. De dag van de tweede operatie....

Afgelopen donderdag was het dan zover, de borstprothesewisseldag! Na een lange nacht van luisteren naar snurkende vuvuzelageluid producerende medepatienten en een onrustige ochtend waarin -tot mijn grote schrik en ongenoegen - ineens de situatie ontstond dat mijn operatie mogelijk niet door zou gaan deze dag, werd ik om 14.30 toch eindelijk, al enigszins high van de kalmerende medicijnen en met mijn operatiejurk aan, de operatiekamer ingereden

Daar aangekomen moest ik op de operatietafel gaan liggen, waarna ik vervolgens met mijn armen wijd gespreid na enkele seconde in een hele diepe rustige slaap zonk toen de narcotiseur een kapje op mijn mond zette. Twee en een half uur later schrok ik, ingetaped en met twee drains in mijn lijf, letterlijk wakker in de uitslaapkamer en werd ik met bed en al teruggereden naar de afdeling Plastische Chirurgie en Reconstructie.

Hier stonden stonden drie boterhammetjes en een soepje klaar die ik, met de gevolgen van mijn zware maaltijd van de vorige keer nog in gedachten, maar voor de helft genuttigd heb. Daarna was het tijd om mijn nieuwe boezem te bewonderen.

Ik moet zeggen, het viel en valt me op dit moment niet tegen wat het operatieteam in elkaar gefabriceerd heeft: ze zitten vooralsnog op de juiste plaats, hebben al redelijk een mooie ronding en hebben, tegen verwachting in, het juiste formaat. Dit kan uiteraard nog veranderen omdat er nog een hoop vocht in mijn borsten zit en omdat één en ander de komende tijd nog wat gaat zakken. Maar.... ik heb goede hoop dat het eindresultaat fantastisch zal zijn! (foto's komen er zo snel mogelijk aan, ben m'n scartkabel kwijt!)

De pijn is me ook ontzettend meegevallen, ondanks dat ik -in tegenstelling tot de vorige keer - dit keer geen beschikking had over een morfinepomp die ik zelf kon bedienen. De pijn die ik gevoeld heb kwam voornamelijk doordat mijn borsten superstrak ingepakt waren in m'n sportbeha met dooroverheen een brede compressieverhogende borstband. Wat me ook opviel was dat ik mijn armen al wel goed kon bewegen zo na de operatie. Vorige keer duurde dat wel een paar weekjes.

Om een uurtje of zes kwamen mijn ouders en een vriendin nog langs en tegen de tijd dat het Nederlands elftal moest spelen was iedereen weer vertrokken. Veel heb ik niet gezien van de wedstrijd omdat mijn oogjes regelmatig wegvielen. Geloof achteraf niet dat ik veel gemist heb!.... ;0)